ASP.NET نسل بعدی Active Server Pages يا ASP است که توسط شرکت ميکروسافت ارائه شده است. اين محصول توسط ميکروسافت بعنوان شاخص اصلی فناوری در ساخت سايتهای وب در نظر گرفته شده است. با استفاده از ASP.NET می توان هم اينترانت کوچک يک شرکت را ساخت و هم يک سايت وب تجاری خيلی بزرگ را طراحی و پياده سازی نمود. مهمترين نکاتی که در طراحی اين محصول در نظر گرفته شده است راحتی استفاده و بالا بودن کارائی و قابليت آن می باشد. در زير برخی ويژگيهای ASP.NET را بررسی می کنيم.
• صفحات ASP.NET کامپايل می شوند.
هنگامی که يک صفحه ASP.NET برای اولين بارتوسط يک مراجعه کننده به سايت فراخوانی می شود، آن صفحه ابتدا کامپايل شده و بر روی سرور نگهداشته می شود و در فراخوانی های بعدی از آن استفاده می شود. اين بدين معنی است که صفحات ASP.NET خيلی سريع اجرا می شوند.
• صفحات ASP.NET با ابزارهای روی سرور ساخته می شوند.
با ابزارهای موجود در ASP.NET می توان صفحات پيچيده وب را براحتی طراحی نمود. بعنوان مثال با استفاده از ابزار DataGrid می توان به آسانی داده های موجود در يک بانک اطلاعاتی را تحت وب نمايش داد.
• مجموعهASP.NET عضوی از بدنه NET. است.
بدنه NET. دارای بيش از ۴۵۰۰ کلاس آماده جهت استفاده در ASP.NET است. اين کلاس ها تقريبا هر نيازی را در برنامه نويسی برآورده می کنند. بعنوان مثال از اين کلاس ها می توان جهت توليد تصاوير بر حسب تقاضا، به رمز درآوردن يک فايل و يا ارسال يک نامه استفاده کرد.
مقايسه ASP.NET و ASP کلاسيک
ASP.NET نسل بعدی ASP يا ASP کلاسيک است. اما اين يک پيشرفت تکاملی است بطوريکه اين دو فناوری تقريبا از يکديگر متفاوتند. صفحات ASP با زبان های دستورالعمل نويسی مانند VBScript يا JScript ايجاد می شوند اما در ASP.NET ما يک فرايند کامل برنامه نويسی با زبانهای Visual Basic يا #C (سي-شارپ تلفظ شود) داريم. همچنين در ASP کلاسيک تنها پنج کلاس استاندارد (Request, Response, Application Session, Server) وجود دارد حال آنکه در ASP.NET می توان از بيش از ۴۵۰۰ کلاس استاندارد موجود در بدنه NET. بهره جست.همچنين عليرغم قدرت و امکانات زياد و متعدد ASP.NET، استفاده از آن در مقايسه با ASP کلاسيک بسيار آسانتر است. بعنوان مثال با استفاده از چند ابزار در يک صفحه ASP.NET می توان يک صفحه بسيار پيچيده HTML بدست آورد که ساخت آن در ASP کلاسيک ممکن است نياز به چند روز کار داشته باشد

زبانهای برنامه نويسی در ASP.NET
شما در ASP.NET می توانيد از هر زبان برنامه نويسی که با بدنه NET. سازگار باشد استفاده کنيد. اين زبانها عبارتند از Visual Basic.NET و #C و JScript.NET . اين بدين معنی است که شما جهت نوشتن برنامه در ASP.NET نياز به فراگيری زبان جديدی نداريد و اگر يکی از زبانهای ويژوال بيسيک يا ++C يا جاوا را می دانيد هم اکنون می توانيد در ASP.NET برنامه بنويسيد.از طرف ديگر تعدادی زبانهای ديگر توسط بعضی از شرکتهای فعال در اين زمينه به مجموعه زبانهای استاندارد ASP.NET افزوده شده است. بعنوان مثال اگر مايل باشيد حتی می توانيد از PERL و COBOL هم در ASP.NET استفاده کنيد.

ابزارهای ASP.NET
سالهاست که برنامه نويسان ويژوال بيسيک جهت ساخت فرم های خود از ابزارهای ويژوال بيسيک مانند TextBox و ListBox استفاده کرده اند. در ASP.NET هم شما می توانيد از ابزارهای فراوان موجود در آن برای ساخت فرم ها و صفحات خود استفاده نمائيد. در ASP.NET چهار دسته عمده از ابزارها موجود است:
• ابزارهای اصلی مانند TextBox، RadioButton، ListBox و Button.
• ابزارهای اعتباری برای حصول اطمينان از ورود و تائيد صحت اطلاعات ورودی فرم ها.
• ابزارهای داده ای برای ارتباط با بانک اطلاعاتی و دستکاری داده.
• ابزارهای پيشرفته جهت نمايش عناصر پيچيده در واسط کاربر مانند تقويم و آگهی های تبليغاتي.

با استفاده از Visual Studio.NET شما براحتی می توانيد با چيدن تصويری اين ابزارها بر روی فرم مورد نظر، صفحه دلخواه خود را بسازيد. در صورت تمايل حتی می توانيد در يک ويرايشگر ساده متن مانند Notepad برنامه مورد نظر را نوشته و از اين ابزارها استفاده کنيد.

دريافت ASP.NET
جهت شروع برنامه نويسی در ASP.NET تنها کافی است که مجموعه ASP.NET را بهمراه بدنه NET. از سايت ميکروسافت دريافت کنيد.

دريافت .NET Framework

ASP.NET با سيستم عامل های Windows 2000 (نسخه Server و Professional) و Windows XP کاملا سازگار است

به نقل از سایت آسان دانلود

در اواسط دهه ۸۰ ميلادی و زمانيكه اولين بار توليدكنندگان تجهيزات شبكه، محصولات خود را به بازار عرضه كردند، واژه Client/Server وارد عرصه كامپيوتر گرديد. در آن زمان واژه فوق صرفا در رابطه با تجهيزات سخت افزاری ( كامپيوتر ) استفاده می شد و كامپيوتری كه از آن بعنوان مركز ثقل ارائه خدمات در يك شبكه ياد می شد، را با نام Server و كامپيوتری كه از اين امكانات استفاده می كرد را بعنوان Client می شناختند ( سايه نرم افزار بر اين واژه حضور سنگينی نداشت ).

امروزه واژه فوق دارای يك معنی خاص است كه چندان مرتبط با سخت افرار نمی گردد. اغلب مردم هنوز واژه Client را به يك كامپيوتر فيزيكی نسبت داده و واژه Server را به كامپيوتر فيزيكی ديگری كه به آن متصل و سرويس هائی را ارائه می نمايد، اطلاق می نمايند. مطلب فوق با اينكه درست است ولی صرفا يك بخش اندك از تمامی واقعيت های موجود در اين زمينه است. واژه فوق امروزه در مقياس وسيعتری به خدمت گرفته می شود. بمنظور آشنائی بيشتر با اين واژه لازم است در ابتدا با ساختار و يا معماری عمومی يك نرم افزار آشنا شويم.

اغلب برنامه های كاربردی دارای سه لايه اصلی می باشند :

لايه Presentation: ( بالاترين لايه ) اين لايه مسئول ايجاد ارتباط متقابل بين انسان و كامپيوتر است ( رابط كاربر). لايه فوق مسئوليت گرفتن اطلاعات ورودی از صفحه كليد، ماوس و ساير دستگاههای ورودی و نمايش اطلاعات ذيربط بر روی دستگاههای خروجی نظير صفحه نمايشگر است.

لايه Application يا Business Logic: لايه فوق مسئول اعمال و پياده سازی سياست های مورد نظر در يك نرم افزار است، در حقيقت با عملكرد لايه فوق است كه می توان تفاوت بين يك نرم افزار از نرم افزار ديگر را مشاهده و بعنوان مثال تفاوت بين يك نرم افزار ثبت سفارش و يا انبارداری را حس كرد.

لايه Service: اين لايه مسئول ارائه سرويس های خاص و مورد نياز برای ساير لايه ها نظير سرويس های مربوط به فايل، چاپ، ارتباطی و از همه مهمتر دسترسی به بانك های اطلا عاتی است. در ادامه بحث خود را بر روی مجموعه ای از نرم افزارها ئی متمركز خواهيم كرد كه نيازمند سرويس های بانك اطلاعاتی باشند.

تعداد طبقات ( Tires )، در يك نرم افزار Client Server به نحوه ارتباط ( متراكم، معمولی ) هر يك از سه لايه گفته شده بستگی خواهد داشت. در ادامه به بررسی مدل های رايج در اين زمينه خواهيم پرداخت.

مدل One-Tire
در اين نوع نرم افزارها سه لايه گفته شده بصورت متراكم و فشرده در كنار يكديگر قرار می گيرند. در مدل فوق لايه Presentation دارای آگاهی خاص و جزئی از ساختار بانك اطلاعاتی است. لايه Application اغلب بصورت موجی با لايه های Presentation و Service مرتبط خواهد بود. تمام سه لايه گفته شده بهمراه بانك اطلاعاتی، اغلب بر روی يكدستگاه كامپيوتر قرار گرفته و اجرا خواهند شد. نرم افزارهائی با اين خصوصيت بسادگی طراحی شده و بكمك ابزارهای برنامه نويسی امروزی بسرعت نوشته خواهند شد.

در صورتيكه بخواهيم يك نرم افزار One-tire با چندين كاربر را طراحی نمائيم، می توان نرم افزار را بر روی چندين كامپيوتر اجرا و با به اشتراك گذاشتن بانك اطلاعاتی زمينه استفاده از داده های موجود در بانك را برای ساير كاربران نيز فراهم نمود. بانك اطلاعاتی را می توان بر روی يكدستگاه كامپيوتر معمولی در يك شبكه نظير به نظير ( Peer to Peer ) و يا بر روی يك سرويس دهنده فايل ( File Server ) نصب نمود. در اين حالت هر يك از كامپيوترهائی كه برنامه بر روی آنها اجرا می گردد می بايست دارای يك نسخه از Database Engine بوده تا قادر به استفاده از داده های موجود در بانك اطلاعاتی باشند. در اين مدل صرفا داده ها به اشتراك گذاشته شده و منطق بانك اطلاعاتی به اشتراك گذاشته نشده است. اين نوع از نرم افزارها ( چند كاربره One Tire ) تا زمانيكه تعداد كاربران كم باشد موفق عمل می نمايند ولی با افزايش تعداد كاربران، با مشكل مواجه می شوند.

علت عمده بروز مشكل پايبند بودن اين نوع از نرم افزارها به انجام عمليات مربوط به بانك های اطلاعاتی بر روی هر يك از سرويس گيرندگان است. مثلا اگر برنامه ای از اين نوع نياز داشته باشد كه ليست تمامی كاربرانی را كه نام آنها Reza است، را نمايش دهد، می بايست تمامی اطلاعات ( ركوردهای داده و ايندكس های مربوطه ) بمنظور پاسخگوئی به درخواست واصل شده، بر روی شبكه فرستاده شود. در برخی حالا ت خاص و با توجه به پيچيدگی درخواست های صادر شده برای اطلاعاتی خاص، ممكن است تمامی بانك اطلاعاتی برای سرويس گيرنده ارسال گردد.

اگر از يك سطح فنی به مسئله فوق نگاه كنيم، مديريت Database Engine های مستقل بر روی سرويس گيرندگان بمنظور ممانعت از بروز تعارض ( Conflict ) بين دو سرويس گيرنده جهت تلاش برای دستيابی و يا بهنگام سازی برخی ركوردها مشكل است ( مسئله Record Locking ).

مدل Two Tire
بمنظور حل مشكل مطرح شده در مدل One-tire از بعد كارائی و مسائل فنی مربوطه، مدل فوق معرفی گرديد. نرم افزارهائی كه با اتكا بر مدل فوق طراحی و پياده سازی می گردنند در اغلب موارد دارای عملكردی مشابه مدل One Tire بوده با اين تفاوت مهم كه Database Engine بر روی سرويس گيرنده ها اجرا نخواهد شد.

در مدل فوق بانك اطلاعاتی بر روی سرويس دهنده اجرا می گردد. از روش های متعددی برای ارتباط بين لايه Application(Logic) و Database Service استفاده می گردد. SQL ( زبان ساختيافته پرس و جو ) از متداولترين روش های موجود در اين زمينه است. دستورات SQL به سرويس دهنده بانك اطلاعاتی ارسال شده و در آنجا عمليات مربوطه بصورت محلی انجام و نتيجه ( اطلاعات مربوط به درخواست ارسال شده ) برای سرويس گيرنده ها ارسال خواهد شد. در مدل فوق صرفا سرويس دهنده بانك اطلاعاتی از برنامه مجزا شده و لايه های Presentation و Busines Logic همچنان در هم تنيده هستند. دو لايه فوق همچنان دارای آگاهی اساسی ( محرمانه ) از بانك اطلاعاتی خواهند بود.

نوشتن برنامه هائی از اين قبيل تا اندازه ای پيچيده تر از مدل قبل است. امروزه ابزارهای برنامه نويسی نيز مجهز به پتانسيل هائی شده اند كه طراحی و نوشتن اين نوع از برنامه ها را سرعت می بخشد. اغلب ابزارهای برنامه نويسی دارای امكاناتی جهت استفاده از DataBase Engines بوده كه می توان از آنها در طراحی برنامه های One-Tire استفاده كرد ( نظير Jet Engine كه توسط اكسس و ويژوال بيسيك استفاده می گردد) اما نرم افزارهای Two Tire نيازمند محصولات مجزای بانك اطلاعاتی نظير Oracle , IBM DB2 , Sybase و SQL Sever می باشند.

مدل Three Tire
اين مدل همانگونه كه احتمالا حدس زده ايد تمامی سه لايه گفته شده را در بخش های مستقل قرار می دهد. در مدل فوق Business Logic يك سرويس است و می تواند بر روی كامپيوتر اختصاصی خود فعال و اجرا گردد. زمانيكه Business بصورت يك سرويس دهنده در نظر گرفته می شود با نام Application Server ناميده می شود. يك Application Server اغلب ممكن است بر روی همان كامپيوتری كه DataBase Engine قرار دارد، نصب گردد. شايد يكی از دلايل مهم جهت انجام اين كار افزايش كارآئی سيستم باشد.

يكی از مزايای مهم و كليدی، داشتن يك Application Server اين است كه بتوان آن را در محلی قرار داد كه به بهترين نوع ممكن خدمات خود را ارائه نمايد. در اين مدل مسئله حائز اهميت در اين است كه تمامی Application Serverها بتوانند و می بايست سرويس بانك اطلاعاتی خود را از يك كامپيوتر مركزی دريافت دارند. ( ممكن است در برخی حالات تعدادی از كاربران نرم افزار از يك Application Server كه بر روی يك كامپيوتر مجزا قرار گرفته است استفاده نمايند و يك كاربر از راه دور ممكن است Application Server را بر روی يكدستگاه كامپيوتر اختصاصی اجرا نمايد.) بهرحال محل Application Server و Database Server ارتباطی با كاربر نداشته و تمامی آنها با يك روش يكسان از نرم افزار و توانائی آن استفاده می نمايند.

در مدل فوق لايه Presentation دارای آگاهی خصوصی از بانك اطلاعاتی نبوده و لايه فوق از طريق لايه Application Server و بكمك يك استراتژی خاص با بانك اطلاعاتی مرتبط خواهد بود. مرورگرها در حالت خاص دارای هيچگونه شناختی از ساختار بانك اطلاعاتی در سايت Amazon.com نمی باشند ولی با اين حال قادر به ارتباط با بانك اطلاعاتی و خريد يك كتاب هستند. در مدل فوق با نگرش وب، سرويس گيرنده از طريق يك پروتكل خاص با يك Application Server مرتبط می گردد. برنامه هائی از اين نوع ( مدل Three Tire ) پيچيده تر از مدل های قبلی بوده و هنوز ابزارهای برنامه نويسی خاصی در اين زمينه وجود ندارد و برنامه نويسان مجبور به نوشتن حجم بالائی از كدها خواهند بود.

مدل N Tire
اين مدل امروزه بسرعت رايج و مطرح شده است. در حقيقت مدل Three Tire در حالت خاص به سمت N-Tire ميل خواهد كرد. در اين حالت يك Application Server می تواند درخواست خود را از چندين سرويس ديگر داشته باشد. هر يك از سرويس های صدا زده شده نيز خود می توانند سرويس های ديگری را جهت پاسخگوئی به درخواست واصل شده، فعال نمايند. واژه MiddleWare اغلب جهت تشريح ارتباط يك برنامه يا Business Logic بر روی يك Application Server استفاده می گردد.

چه ميزان از Bussines Logic می بايست بر روی Application Server قرار گيرد؟
بدون شك يكی از بخش های مهم هر نرم افزار كه دائما می تواند دستخوش تغييرات گردد، مجموعه قوانينی است كه با اعمال آنها سياست عملكردی يك نرم افزار تعيين می گردد. مثلا در يك سيستم بازرگانی می توان قانونی را داشته باشيم كه برای خريدهای بالای يكصد هزار تومان مجوز مدير مربوطه فرض است. در اين حالت می توان قانون فوق را بصورت يك روتين ( سرويس ) و بصورت جامع طراحی و در لايه Application قرار داد، سرويس فوق می تواند توسط ساير سرويس های موجود در اين لايه و يا ساير لايه ها مورد استفاده قرار گيرد. بديهی است در صورتيكه اين سياست به نوعی تغيير نمايد و قرار شود از اين پس خريدهای بالای يكصد و پنجاه هزار تومان مكلف به تاييد مديريت مربوطه باشند، بسادگی با اعمال تغيير در روتين فوق و تزريق سياست جديد، زمينه استفاده اتوماتيك از آن برای ساير سرويس های استفاده كننده فراهم می گردد.

نحوه و زمان تغيير سياست فوق از ديدگاه استفاده كننده و لايه Presentation مهم نبوده و تغييرات بصورت خودكار در تمامی سرويس های موجود در ساير لايه ها حس خواهد شد. بنابراين مجموعه قوانين و سياست هائی كه در روند عملياتی يك نرم افزار نقش تعيين كننده ای را دارند، می بايست در لايه Application قرار گرفته تا بدينوسيله امكان درج تغييرات و اعمال سياست های جديد مركزيت يافته و مسائل مربوط به پشتيبانی و ارتقا يك نرم افزار با اطمينان خاطر و صرف كمترين زمان و هزينه صورت پذيرد.

در برخی از موارد می توان اين سياست ها را در قالب مجموعه ای از سرويس ها در لايه Presentation قرار داد. بررسی صحت داده های ورودی يك نمونه مناسب در اين زمينه است. در اين مورد اغلب قوانين جهت بررسی اعتبار و صحت داده های ورودی بر روی لايه Presentation قرار خواهد گرفت. بديهی است در چنين حالتی بجای ارسال اطلاعات بررسی نشده به لايه Application و بكارگيری يك روتين جهت بررسی صحت داده ها، می توان اين عمليات را در لايه Presentation قرار داد تا بدينوسيله از يكطرف ترافيك محيط انتقال داده ها افزايش نيابد و از طرف ديگر كاربران رودرو با لايه Presentation بازخوردهای سريعی را از سيستم داشته باشند. بهرحال در چنين حالاتی بخشی از منطق عملكرد يك نرم افزار را در لايه Presentation قرار داده ايم. در صورتيكه حجم Logic اضافه شده در لايه Presentation كم و ناچيز باشد، در اينصورت لايه فوق بصورت انحصاری مسئوليت های پيش فرض خود را دنبال خواهد كرد. در چنين وضعيتی سرويس گيرنده را Thin Client می گويند. در حالتيكه بر روی سرويس گيرنده، Logic بالائی قرار گرفته باشد، به آن Fat Client می گويند.بهترين نمونه از يك Thin Client، مرورگرهای وب بوده كه قادر به ارتباط با انواع نرم افزهائی است كه بر روی وب سايت قرار دارند.

جمع بندی
واژه Client Server دارای معانی بمراتب بيشتری نسبت به جداسازی يك كامپيوتر سرويس گيرنده و سرويس دهنده از يكديگر است واژه فوق بسرعت در دنيای نرم افزار نيز مطرح و دارای جايگاه ويژه ای در اين زمينه شده است. از ديدگاه فوق يك روتين ( سرويس ) می تواند ارائه دهنده خدمات خاصی به ساير سرويس ها باشد. در چنين وضعيتی سرويس ارائه دهنده خدمات را Server و سرويس استفاده كننده از يك خدمات را Client می گويند. با تعميم سياست های طراحی نرم افزار از مدل های One Tire به Two-Tire و Three Tire و نهايتا N-Tire و تاكيد بر نگرش ساختيافته و اصولی به عملكرد هر يک از لايه ها، مفهوم روتين های سرويس دهنده ( Server ) و روتين های سرويس گيرنده (Client) جايگاه ممتازی را پيدا نمودند.

يك سرويس می تواند در عين خدمات دهی به ساير سرويس های متقاضی، خود نيز از خدمات ساير سرويس ها استفاده نمايد. بنابراين يك سرويس دهنده در چنين حالتی بصورت اختصاصی صرفا رسالت سرويس دهی و يا سرويس گيری را انجام نخواهد داد. اگر از ديگاه هر لايه به عملكرد سرويس ها نظری داشته باشيم، قطعا تمامی آنها مسئوليت ارائه يك سرويس خاص را در لايه مربوطه برعهده خواهند داشته و قدرمطلق تمامی آنها ارائه خدمات است. مهمترين مزيت نگرش فوق حركت بi سمت توليد سرويس هائی خواهد بود كه اولا امكان استفاده از آنان در چندين نرم افزار فراهم شده و ثانيا زمينه تحقق اصل بسيار مهم استفاده مجدد از كدهای نوشته شده (Reusable Code) نيز فراهم می گردد. امروزه با توجه به نياز روزافزون به طراحی و پياده سازی نرم افزارهای متكی بر وب، مدل های Three Tire و N-Tire بشدت مورد توجه طراحان و پياده كنندگان نرم افزارهای متكی بر بستر وب قرار گرفته است.

منقول از آسان دانلود

اين مقاله نحوه نشان دادن قابليتهای مرورگر با استفاده از ASP.NET را نشان می دهد. 
اگرچه در حال حاضر جنگ مرورگرها تقريبا تمام شده است اما اين موضوع دليلی بر شناخته نشدن قابليتهای مرورگرها نيست. در اينجا توانايی ASP.NET در نشان دادن قابليتهای مرورگرها بحث شده است. بعنوان نمونه، مثال ۱ نوع مرورگر را به ما نشان می دهد.
<html><body>
You are using <% =Request.Browser.Type %>
</body></html>

برای نمونه اگر شما از IE 5 استفاده می کنيد نتيجه خروجی چنين بايد باشد:
You are using IE5

در مثال ۱ Request.Browser.Type يک رشته را که همان نام ونسخه‎ی مرورگر است را بر می گرداند. اما اين موضوع چگونه صورت ميگيرد ؟

شئ HTTPBrowserCapabilities 
در حقيقت خاصيت Browser در شئ Request کلاسی از HTTPBrowserCapabilities است که در فضانام System.Web قراردارد. وقتی که اين کلاس روی يک صفحه ASP.NET نمونه سازی می شود خواص صفحه سرويس گيرنده ای را نشان می دهد که از آن برای اجرا شدن کد استفاده شده است. شئ Request در برگيرنده اين خاصيت مرورگر است که اين کلاس را ميتوان معادل کلاس MSWC. BrowserCapabilities در ASP کلاسيک در نظر گرفت.

در ليست زير اکثر خاصيتهای شی HTTPBrowserCapabilities تشريح شده است:

ActiveXControls: نشان می دهد که مرورگر اکتيويکس را ساپورت می کند يا نه.
AOL: چک می کند که مرورگر از نوع AOL است يا نه.
Cookies: نشان می دهد که مرورگر کوکی ها را ساپورت می کند يا نه بايد توجه داشت که اين خاصيت وضعيت فعال بودن يا غير فعال بودن کوکی ها را نشان نمی دهد.
Crawler: نشان ميدهد که مرورگر سرويس گيرنده از موتورهای جستجو تاثير می پذيرد يا نه.
Browser: نوع مرورگر را نشان می دهد.
Frames: نشان می دهد که مرورگر از قابليت Frame برخورداراست يا نه.
MajorVersion: نسخه اصلی مرورگر را نشان می دهد بعنوان مثال در IE5 عدد 5 نشانگر نسخه اصلی است.
MinorVersion: نسخه جزيی (کوچکتر) مرورگر را نشان می دهد بعنوان مثال در IE5.1 عدد .1 نشانگر نسخه جزيی است.
Type: نوع ونسخه مرورگر را بصورت يک رشته بازميگرداند..
VBScript: نشان می دهد که مرورگر VBScript را ساپورت می کند يا نه.
Version: نسخه اصلی و جزيی مرورگر را بعنوان يک رشته برمی گرداند.

در زير نمونه کامل يک مثال آورده شده است.
<%@ page language="VB" %>
<%@ Import Namespace="System.Web" %>
<html>
<body>
<head><title>HTTPBrowserCapabilities Demo</title></head>

<%
Dim browserObj As HTTPBrowserCapabilities
browserObj = Request.Browser
%>
<font face="verdana, arial" size=2>

<p>Your browser supports ActiveX controls: <%=browserObj.ActiveXControls %> </p> 
<p>Your browser type: <%=browserObj.Type %> </p>
<p>Your browser version: <%=browserObj.Version%> </p>

... Add any other property that you would like to display

</font>
</body>
</html>

بررسی مجموعه رويدادهايی که هنگام فراخوانی يک صفحه ASP.NET روی می دهند مانند Init و Load..
هنگامی که يک صفحه ASP.NET فراخوانی شود مجموعه رويدادهای زير به ترتيب رخ می دهند:

• Init: اولين رويدادی که هنگام فراخوانی صفحه انجام می گردد.
• Load: اين رويداد قبل از همه رويدادهای مربوط به کنترل های موجود درون صفحه رخ می دهد.
• PreRender: اين رويداد بعد از همه رويدادهای مربوط به کنترل های موجود درون صفحه رخ می دهد.
• Unload: هنگامی که صفحه از حافظه تخليه می گردد اين رويداد رخ می دهد.
• Disposed: اين رويداد بعد از آزاد سازی حافظه از صفحه روی می دهد.

جهت رسيدگی به اين رويدادها می توان برای هر يک، روال مجزائی نوشت. بعنوان مثال روال رسيدگی کننده به رويداد Load می تواند مانند زير باشد:
<Script Runat="Server">

Sub Page_Load
   ' Place any code that you want to execute here
End Sub
</Script>

توجه داشته باشيد که شما با ايجاد روالی بنام Page_Load می توانيد به رويداد Load مربوط به يک صفحه رسيدگی کنيد. بعبارت ديگر جهت رسيدگی به رويدادهای Disposed ،Unload ،PreRender ،Load ،Init بايد از روال هايی با نامهای Page_Unload ،Page_PreRender ،Page_Load ،Page_Init و Page_Disposed استفاده نمود.

معمولا مفيدترين رويداد يک صفحه رويداد Load می باشد. بعبارت ديگر از اين رويداد جهت مقداردهی به کنترل های موجود درون صفحه استفاده می گردد. برای مثال، مقداردهی يک برچسب يا مقداردهی يک کنترل DataGrid با داده های يک بانک اطلاعاتی در اين رويداد انجام می شود.

مهمترين تفاوت ميان رويدادهای Load و PreRender اين است که رويداد Load قبل از همه رويدادهای مربوط به کنترل های درون صفحه انجام می شود. جهت روشن شدن مطلب به مثال زير توجه فرمائيد. اين صفحه دارای سه رويداد Button_Click ،Page_Load و Page_PreRender می باشد. اگر بر روی دکمه موجود کليک شود ابتدا روال Page_Load، بعد روال Button_Click و در نهايت روال Page_PreRender اجرا می گردد.
<Script Runat="Server">

Sub Page_Load
   Response.Write( "<li> Page_Load" )
End Sub

Sub Button_Click( s As Object, e As EventArgs )
   Response.Write( "<li> Button_Click" )
End Sub

Sub Page_PreRender
   Response.Write( "<li> Page_PreRender" )
End Sub

</Script>

<html>
<head><title>EventOrder.aspx</title></head>
<body>

<form runat="Server">

<asp:Button
   Text="Click Here!"
   OnClick="Button_Click"
   Runat="Server" />

</form>

</body>
</html>

کدهای مربوط به Upload کردن فايل به سرور را بايد به دو قسمت تقسيم نمود. قسمت اول شامل کدهايی است که نحوه نمايش در مرورگر را شامل می شوند و اساس آن بر HTML است. و قسمت دوم مربوط به طرف سرور است که شامل کدهايی است که با ASP.NET نوشته می شوند. برنامه زير حاوی کدهای مربوطه برای انجام اين کار به صورات خيلی ساده و ابتدايی می باشد. همانطور که ملاحظه می کنيد برخلاف ASP کلاسيک، نياز به وجود component خاصی نمی باشد و اين کار در ASP.NET بصورت خيلی ساده انجام پذير است.
Upload.aspx:
<HTML>
<HEAD>
<TITLE>Uploading File...</TITLE>
<Script language="vb" runat="server">
sub page_load(s as object,e as EventArgs)
    If Not (MyInputFile.PostedFile Is Nothing) Then
        MyInputFile.PostedFile.SaveAs("c:\filename.ext")
        Response.write("Your File was saved on the server...")
    End If 
end sub
</script>
</HEAD>
<BODY>
    <FORM method="post" encType="multipart/form-data">
        <input id="MyInputFile" type="file" name="MyInputFile" runat="server"> 
        <input type="submit" value="Submit">
    </FORM>
</BODY>
</HTML>

در زير به شرح و توضيح برنامه بالا می پردازيم:

کدهای مربوط به طرف Client
به دليل آنکه در اين قسمت، ارسال اطلاعات به سرور را داريم، بايد کدهای مربوطه درون يک فرم قرار گيرند. اما لازم است که ويژگی encType آن فرم را به صورت زير مقدار دهی کنيم، زيرا در غير اينصورت فايل انتخاب شده توسط کاربر به سرور ارسال نخواهد شد:
encType="multipart/form-data"

در HTML کنترلی وجود دارد که وظيفه دريافت نام فايل و ارسال آن به سرور را عهده دار می باشد:
<input id="MyInputFile" type="file" name="MyInputFile" runat="server">

توجه کنيد که اين کنترل را به صورت يک سرور کنترل در می آوريم تا بتوانيم در ASP.NET از توانايی های آن استفاده نماييم و به همين دليل ويژگی runat="server" را به کنترل مربوطه اضافه کرده ايم. بنابراين کد مربوط به قسمت Client به صورت زير خواهد بود:
<body>
<form method="post" encType="multipart/form-data">
<INPUT id="MyInputFile" type="file" name="MyInputFile" runat="server">
<input type="submit" value="Submit">
</form>
</body>

کدهای مربوط به طرف Server
اين قسمت کدهايی را شامل می شود که برای ذخيره کردن فايل بر روی سرويس دهنده مورد استفاده قرار می گيرند.همانطور که گفته شد شئ مربوط به دريافت نام فايل را به صورت سرور کنترل قرار داديم تا بتوانيم از خصوصيات آن در سرور استفاده کنيم (در اينجا نام آنرا MyInputFile درنظر گرفته ايم). يکی از خصوصيات اين شئ، شئ PostedFile می باشد که به فايل ارسالی توسط کاربر اشاره می کند. اين شئ نيز شامل متدی است که اقدام به ذخيره فايل می کند. بنابراين قبل از ذخيره کردن بايد مطمئن شد که آيا شئ PostedFile به چيزی اشاره می کند و يا اينکه تهی است. برای اين منظور کد مربوط به ذخيره سازی را در شرط زير قرار می دهيم:
If Not (MyInputFile.PostedFile Is Nothing) Then

و درصورت صحيح بودن شرط، اقدام به ذخيره سازی می نماييم. متد SaveAs شئ PostedFile دارای پارامتری است که محل و نام فايلی که قرار است بر روی سرور ذخيره شود را مشخص می کند. در انتها نيز پيغامی مبنی بر اينکه فايل با موقيت ذخيره شده است را به کاربر می دهيم.
Response.write("Your File was saved on the server successfuly...")

بنابراين کد طرف سرور به صورت زير خواهد بود:
<script language="vb" runat="server">
   sub page_load(s as object,e as EventArgs)
      If Not (MyInputFile.PostedFile Is Nothing) Then
         MyInputFile.PostedFile.SaveAs("c:\filename.ext")
         Response.write("Your File was saved on the server...")
      End If
   end sub
</script>

چند نکته
ديگر خصوصيات شئ PostedFile به صورت زير است:
• ContentLength: به اندازه فايل ارسالی اشاره ميکند.
• ContentType: MIME فايل ارسالی را مشخص می کند که در تشخيص نوع فايل دريافتی کمک می کند.
(بعضی از انواع رايج MIME عبارت اند از : text/plain ، image/gif ، image/jpeg ، audio/mpeg ، application/msword ، application/octed-stream ، video/mpeg ، audio/wav و...)
• FileName: نام فايل و مسير آن در کامپيوتر شخص کاربر را معين می کند.(مانند C:\images\personal\myface.jpg)
• InputStream: يک شئ stream که به فايل upload شده اشاره می کند و آنرا برای خواندن محتوايش آماده می سازد.

يک نکته مهم
توجه کنيد که به طور پيش فرض طول داده های ارسالی در يک request حداکثر 4096 بايت (يا همان 4 kb ) می باشد. بدين معنی که يک فايل ارسالی حداکثر می تواند 4 kb باشد. برای اينکه اين مقدار را به مقدار لازم و مورد نياز افزايش دهيد بايد در فايل web.config ويا machine.config در قسمت <system.web> در صورتيکه قسمت زير موجود نيست آنرا اضافه کنيد
<httpRuntime maxRequestLength="1000000"/>

ودر صورت وجود مقدار maxRequestLength را به مقدار دلخواه تنظيم کنيد. اين مقدار بر حسب بايت می باشد. در مثال بالا مقدار ماکزيمم فايل ارسال يک ميليون بايت (حدود 1 MGB) می باشد. به عنوان نمونه يک فايل web.config که فقط نياز فوق را برآورده سازد به صورت زير خواهد بود:
Configuration file : web.config
<?xml version="1.0" encoding="utf-8" ?>
<configuration >
   <system.web> 
      <httpRuntime maxRequestLength="1000000" /> 
   </system.web>
</configuration>

منقول از آسان دانلود

theme، مجموعه ای از تنظیمات پراپرتی است که به شما اجازه می دهد ظاهر صفحات و کنترل ها را تعریف کنید، و آن ظاهر را در صفحات web application، در کل یک web application، یا کل web applicationها روی سرور اعمال کنید.

تم ها و اسکین های کنترل

تم ها از یک سری از عنصرها تشکیل شده اند: اسکین ها، CSS، تصاویر، و منابع دیگر. یک تم حداقل حاوی اسکین ها خواهد بود. تمها در دایرکتوری های ویژه ای در وب سایت یا روی سرور وب شما تعریف می شوند.

اسکین ها

یک فایل اسکین ، دارای اکتنشن .skin و حاوی تنظیمات پراپرتی برای کنترل های منفرد از قبیل Button، Label، Textbox، یا کنترل های Calendar است. تنظیمات Control skin، شبیه control markup هستند، اما فقط حاوی پراپرتی هایی است که می خواهید به عنوان بخشی از تم تنظیم کنید. مثلاً، کد زیر، یک control skin برای کنترل Button است:

<asp:button runat="server" BackColor="lightblue" ForeColor="black" />

شما فایل های .skin را در پوشه Theme ایجاد کردید. یک فایل .skin ممکن است حاوی یک یا چند control skin برای یک یا چند control type باشد. می توانید اسکین هایی را در فایلی جدا برای هر کنترل تعریف کنید یا همه اسکین ها را برای یک تم در فایلی واحد تعریف کنید.

دو نوع control skin وجود دارد: اسکین های پیش فرض و اسکین های نام گذاری شده:

• اسکین پیش فرض: هنگامی که تم به یک صفحه اعمال می شود،بطور اتوماتیک به همه کنترل های یک type، اعمال می شود. یک control skin، یک اسکین پیش فرض است، اگر دارای اتریبیوت SkinID نباشد. مثلاً، اگر یک اسکین پیش فرض برای کنترل Calendar ایجاد کنید، control skin به همه کنترل های Calendar که روی صفحه ای که از تم استفاده می کنند اعمال می شود. (اسکین های پیش فرض، دقیقاً بوسیله control type مچ می شوند، بطوری که اسکین کنترل Button به همه کتنرل های Button اعمال می شود، اما به کنترل های LinkButton یا کنترل هایی که از Button object مشتق می شوند اعمال نمی شود.)
• اسکین نام گذاری شده: کنترلی با مجموعه پراپرتی های SkinID است. اسکین های نام گذاری شده بطور اتوماتیک به کنتنرل هایی توسط type اعمال نمی شوند. در عوض، اسکین نام گذاری شده را مستقیماً به کنترلی توسط تنظیم پراپرتی SkinID کنترل اعمال می کنید. ایجاد اسکین های نام گذاری شده به شما اجازه می دهند اسکین های مختلفی را برای instanceهای مختلف همان کنترل در یک برنامه تنظیم کنید.

CSS

یک تم می تواند حاوی فایل .css نیز باشد. وقتی شما یک فایل .css در پوشه تم قرار می دهید، style sheet بطور اتوماتیک بعنوان بخشی از تم اعمال می شود. شما با استفاده از اکتنشن .css در پوشه تم ، یک style sheet تعریف می کنید.

Theme Graphics و منابع دیگر

همچنین این تم ها ممکن است حاوی graphics و منابع دیگر از قبیل فایل های script، یا فایل های صوتی شود. مثلاً، ممکن است بخشی از تم صفحه شما حاوی یک اسکین برای کنترل TreeView باشد. می توانید graphicهای استفاده شده بمنظور نمایش دکمه expand و دکمه collapse را بعنوان بخشی از تم شامل کنید.

معمولاً فایل های منبع برای تم در همان پوشه ای هستند که فایل های اسکین برای تم وجود دارند، اما می توانند هر جایی در Web application نیز باشند، مثلاً در subfolder پوشه تم .

<asp:Image runat="server" ImageUrl="ThemeSubfolder/filename.ext" />

همچنین می توانید فایل های منبع تان را بیرون از پوشه تم نیز ذخیره کنید. اگر از سینتکس tilde (~) برای ارجاع به فایل های منبع استفاده می کنید، Web application بطور اتوماتیک تصاویر را پیدا خواهد کرد. مثلاً اگر منابع یک تم را در یک subfolder برنامه تان قرار دهید، می توانید از مسیرهای فرم ~/SubFolder/filename.ext برای ارجاع به فایل های منبع استفاده کنید، همانطور که در مثال زیر نشان داده شده است.

<asp:Image runat="server" ImageUrl="~/AppSubfolder/filename.ext" />

Scope کردن تم

می توانید تم هایی را برای یک Web applicationواحد، یا بعنوان یک تم جهانی که می تواند توسط همه applicationهای روی Web server استفاده شود، تعریف کنید. بعد از تعریف تم ، می توان آن را با استفاده از اتریبیوت تم یا StyleSheetTheme روی صفحه های مجزا قرار داد، یا می توان با تنظیم عنصر <pages> در پیکر بندی application به همه صفحه های یک application اعمال کنید. اگر عنصر <pages> در فایل Machine.config تعریف شود، تم به همه صفحه ها در Web applicationهای روی سرور اعمال خواهد شد.

تم های صفحه

تم صفحه، یک پوشه تم با control skins، style sheets، فایل های Graphics، و منابع دیگر است که بصورت یک subfolder در پوشه \App_Themes در وب سایت شما ایجاد شده است. هر تم ، یک subfolder متفاوت از پوشه \App_Themes است. مثال زیر، تم یک صفحه معمولی را نشان میدهد، که دو تم بنام های BlueTheme و PinkTheme را تعریف می کند.

MyWebSite
  App_Themes
    BlueTheme
      Controls.skin
      BlueTheme.css
    PinkTheme
      Controls.skin
      PinkTheme.css

تم های جهانی (global)

تم جهانی، تمی است که می توانید به همه وب سایت های روی سرور اعمال کنید. تم های جهانی به شما اجازه تعریف نمایی کلی برای domain تان، هنگامی که از چندین وب سایت های که روی همان سرور هستند نگهداری می کنید، می دهد.

تم های جهانی، شبیه تم های صفحه هستند که حاوی تنظیمات property، تنظیمات style sheet، و graphic هستند. اما، تم های جهانی در پوشه ای بنام Theme ذخیره می شونده که برای سرور وب، global محسوب می شود. هر وب سایتی روی سرور، و هر صفحه ای در وب سایت، می تواند یک تم جهانی را reference کند.

ارجحیت تنظیمات تم

با تعیین چگونگی اعمال شدن تم، می توانید ارجحیتی را که تنظیمات تم در تنظیمات کنترل محلی می گیرد، مشخص کنید.

اگر پراپرتی تم صفحه را تنضیم کنید، تنظیمات کنترل در تم و صفحه ادغام می شوند تا تنظیمات نهایی برای کنترل را شکل دهند. اگر تنظیمات کنترل هم در کنترل و هم در تم تعریف شوند، تنظیمات کنترل تم هر تنظیمات صفحه ای را روی کنترل override می کند. این استراتژی تم را قادر به ایجاد نمایی ثابت در صفحات می کند، حتی اگر کنترل های روی صفحه از قبل دارای تنظیمات پراپرتی مستقلی باشند. مثلاً، به شما اجازه می دهد تمی را به صفحه ای که در نسخه قبلی ASP.NET ایجاد کرده اید، اعمال کنید.

متناوباً، می توانید تمی را با تنظیم کردن پراپرتی StyleSheetTheme بصورت style sheet اعمال کنید. در این مورد، تنظیمات صفحه محلی، بر تنظیمات تعریف شده در تمی که هنگام تعریف تنظیمات در هر دو جا تعریف شده، ارجحیت دارد. این مدلی است که توسط CSS استفاده می شود. اگر می خواهید حتی هنگامی که تمی را برای نمای کلی اعمال می کنید، قادر به تنظیمات پراپرتی های کنترل های مستقل روی صفحه باشید، ممکن است تمی را بصورت style sheet اعمال کنید.

عنصرهای تم جهانی را نمی توان بصورت جزیی با عنصرهای تم هایی در سطح application جایگزین کرد. اگر تمی در سطح application را هم نام با تم جهانی ایجاد کنید، عناصر تم در تم سطح application، عناصر تم جهانی را override نخواهند کرد.

پراپرتی هایی که می توانید با استفاده از تم ها تعریف کنید

به عنوان یک قانون، می توانید از تم ها برای تعریف پراپرتی هایی استفاده کنید که مربوط به ظاهرصفحه یا کنترل و یا محتویات استاتیک هستند. می توانید فقط پراپرتی هایی را تنظیم کنید که دارای اتریبیوت ThemeableAttribute هستند و در کلاس کنترل روی true تنظیم شده اند.

پراپرتی هایی که بجای ظاهر، رفتار کنترل را تنظیم می کنند، valueهای تم را نمی پذیرند. مثلاً، نمی توانید پراپرتی CommandName کنترل Button را با استفاده از تم تنظیم کنید. بطور مشابه، نمی توانید از تم برای تنظیم پراپرتی AllowPaging کنترل GridView یا پراپرتی DataSource استفاده کنید.

دقت کنید که نمی توانید از عبارت سازها، که عبارات کد را برای تخصیص در صفحه ای هنگام compile کردن، generate می کنند، در تم ها و اسکین ها استفاده کنید.

تم ها در مقابل cascading style sheetها

تم ها در اینکه مجموعه ای از اتریبیوت های رایج را که می توان به هر صفحه ای اعمال کرد تعریف می کنند، شبیه cascading style sheetها هستند. اما، تم ها در موارد زیر با cascading style sheetها فرق دارند:

• تم ها می توانند پراپرتی های زیاد یک صفحه یا کنترل را تعریف کنند، نه فقط پراپرتی های استایل را. مثلاً، با استفاده از آنها می توانید برای کنترل TreeView، و template layout کنترل GridView، و غیره، گرافیک تعریف کنید.
• تم ها می توانند حاوی گرافیک باشند.
• تم ها مانند style sheetها، cascade نمی کنند.
• بطورپیش فرض، هر valueی پراپرتی تعریف شده در تم که توسط پراپرتی Theme، reference شده است، valueهای پراپرتی را که بطور تعریفی روی کنترل تنظیم شده است، Override می کند، مگر اینکه شما خودتان تم را با استفاد ه از پراپرتی StyleSheetTheme مستقیماً اعمال کنید.
• فقط یک تم را می توان به هر صفحه اعمال کرد. نمی توانید چندین تم را به یک صفحه اعمال کنید، بر عکس style sheetها که چندین style sheet را می توان اعمال کرد.

ملاحظات امنیتی

• رفتار یک کنترل را طوری تغییر دهید که آنطور که انتظار می رود، رفتار نکند.
• اسکریپت را در کامپیوتر client تزریق کنید، که منجر به ریسک cross-site scripting می شود.
• اعتبار سنجی را تغییر دهید.
• اطلاعات حساس را expose کنید.
• راههای کاهش این خطرهای رایج عبارتند از:
• دایرکتوری های جهانی و تم application را با تنظیمات مناسب کنترل access محافظت کنید. فقط باید به کاربرهای مورد اطمینان اجازه نوشتن فایل روی دایرکتوری تم را داد.
• از تم هایی با منبع غیر قابل اطمینان استفاده کنید. همیشه قبل از استفاده از تم ها در وب سایت تان، تم های خارج از سازمانتان را برای پیدا کردن کدهای خطرناک آزمایش کنید.
• نام تم را در داده های کوئری، expose نکنید. کاربرهای بدجنس می توانند از این اطلاعات برای استفاده از تم هایی که برای برنامه نویس ناشناس هستند استفاده کنند، و بدینوسیله اطلاعات حساس را expose می کنند.

ساخت وب سایت با قابلیت آژاکس

این مقاله چگونگی ایجاد یک Web application با قابلیت AJAX را توضیح می دهد که که می تواند بعنوان یک لیست to-do یا لیست کارها کار کند. این مقاله به شما کمک می کند یک user interface پایه برای ایجاد، مدیریت، و حذف لیست ها و آیتم های موجود در آن لیست ها ایجاد کنید. تمامی عملیاتهای insert، update، delete، sort، و paging درون یک کنترل اجرا می شود که از Microsoft Ajax استفاده می کند.

می توانید از کنترل UpdatePanel برای فعال سازی postbackهای غیرهمزمان روی صفحه استفاده کنید. ASP.NET بطور پیش فرض، هنگام روی دادن یک postback، کل صفحه را refresh می کند. اما، هنگامی که از کنترل UpdatePanel برای ایجاد postbackهای غیر همزمان استفاده می کنید، فقط عنصرهایی که درون کنترل UpdatePanel هستند، تغییر می کنند. این کار باعث می شود صفحه دینامیک تر شود و سرعت بیشتری داشته باشد.

• taskهای آورده شده در این مقاله شامل موارد زیر است:

• ایجاد یک بانک اطلاعاتی SQL و اضافه کردن داده ها.

• اضافه کردن یک کنترل LinqDataSource به صفحه.

• اضافه کردن یک فایل LINQ to SQL Classes.

• استفاده از کنترل LinqDataSource برای اتصال به بانک اطلاعاتی با استفاده از LINQ.

• استفاده از کنترل UpdatePanel برای اضافه کردن قابلیت Ajax به صفحه.

پیش نیازها:

جهت تکمیل مقاله، به نرم افزارهای زیر احتیاج داریم:

• Microsoft Visual Studio یا Visual Web Developer 2010 Express.

• SQL Server Express نصب شده روی کامپیوتر.

ایجاد یک وب سایت

در این بخش از مقاله، یک وب سایت ایجاد می کنیم و صفحه ای را به آن اضافه می کنیم.در بخش بعدی، به بانک اطلاعاتی وصل می شویم. اگر قبلاً وب سایتی را ایجاد کرده اید، می توانید از آن وب سایت برای این مقاله استفاده کنید. در غیر این صورت، با دنبال کردن مراحل زیر، وب سایتی جدید ایجاد کنید.

این مقاله از پروژه Web site استفاده می کند. در عوض می توانید از پروژه Web application استفاده می کند.

ایجاد یک file system Web site جدید

• در Visual Web Developer، در منوی File، روی New Web Site کلیک کنید.

پنجره New Web Site نمایش داده می شود.

زیر Visual Studio installed templates، روی ASP.NET Web Site کلیک کنید.

• در باکس Location، روی File System کلیک کنید، و نام پوشه ای را که می خواهید صفحات وب سات را در آن نگه دارید، تایپ کنید.
• در لیست Language، روی Visual Basic یا Visual C# کلیک کنید و سپس OK کنید.

Visual Web Developer، پوشه و صفحه ای جدید بنام Default.aspx ایجاد می کند.

ایجاد بانک اطلاعاتی جدید در SQL Server

حالا که وب سایتی را ایجاد کرده اید، مرحله بعدی ایجاد بانک اطلاعاتی و یک مرجع به آن در Server Explorer است. (در Visual Web Developer 2008 Express Edition، نام Server Explorer، Database Explorer است.) وقتی یک بانک اطلاعاتی به Server Explorer اضافه می کنید، می توانید از Visual Studio برای اضافه کردن جداول، رویه های ذخیره شده (stored procedure)، viewها، و غیره استفاده کنید. همچنین می توانید داده های جدول را مشاهده کنید یا queryهای خودتان را بطور دستی یا گرافیکی یا با استفاده از پنجره Query Builder، ایجاد کنید.

اضافه کردن بانک اطلاعاتی به پروژه

• در Solution Explorer، روی نام وب سایت کلیک راست و روی Add New Item کلیک کنید.

پنجره Add New Item نمایش داده می شود.

SQL Database را انتخاب کنید، و نام بانک اطلاعاتی را Tasks.mdf بگذارید، و سپس OK کنید.

• وقتی Visual Studio  می پرسد آیا بانک اطلاعاتی باید در پوشه App_Data ذخیره شود، YES را کلیک کنید.

ایجاد یک Schema و Sample Data برای بانک اطلاعاتی

می توانید از database design و ویژگی های ویرایش برای ایجاد یک schema برای جدول جدید استفاده کنید که آیتم های task را ذخیره می کند.

• در Solution Explorer، پوشه App_Data را باز منید و روی Tasks.mdf دابل کلیک کنید.

نمودار درختی بانک اطلاعاتی taskها در Server Explorer (یا Server Explorer) نمایش داده می شود.

روی پوشه Tables کلیک راست و سپس روی Add New Table کلیک کنید.

• در ویرایشگر جدول بانک اطلاعاتی، ستون های زیر را در جدول ایجاد کنید:

• روی ردیفی که حاوی taskid است، کلیک راست کنید و سپس روی Set Primary Keyکلیک کنید.
• در حالیکه ردیف taskid هنوز در حالت انتخاب است، در تب Column Properties، بخش Identity Specification را باز کنید و سپس (Is Identity) را روی Yes تنظیم کنید.
• جدول را ذخیره کنید و نام آنرا TasksList بگذارید.
• در Server Explorer، روی جدول کلیک راست و روی Show Table Data، کلیک کنید.

پنجره ای نمایش داده می شود که می توانید داده ها را مشاهده و اضافه کنید.

چهاریا پنج رکورد به جدول اضافه کنید، و سپس database designer را ببندید.

مجبور نیستید value برای taskid تعیین کنید، زیرا یک identity column است که value آن بطور اتوماتیک تخصیص داده می شود. باید False یا True بودن فیلد isComplete را مشخص کنید.

ایجاد کنترل های Data Access

در این بخش، از کنترل LinqDataSource استفاده می کنیم و کلاس هایی را ایجاد می کنیم که موجودیت های بانک اطلاعاتی (database entities) را نمایش می دهد. کنترل و کلاس ایجاد شده، لایه data-access هستند که در این مقاله مورد استفاده قرار می گیرند.

کنترل LinqDataSource، از طریق معماری کنترل ASP.NET data-source control، LINQ را expose می کند. کنترل LinqDataSource، کد select کردن، update کردن، delete کردن اشیاء بانک اطلاعاتی را ایجاد می کند. LINQ، اصول برنامه نویسی شی گرا را به داده های رابطه ای اعمال می کند. این کنترل مدل برنامه نویسی یکپارچه ای را برای query و update کردن داده ها از انواع مختلف منابع داده ها فراهم می کند و قابلیت های داده ها را مستقیماً به زبان های C# و Visual Basic، اکستند (extend) می کند.

mapping بانک اطلاعاتی Taskها به SQL Data Context Object

جهت شروع ایجاد لایه data access، باید یک typed dataset به پروژه اضافه کنید.

ایجاد کلاسی برای جدول TasksList

• اگر وب سایت از قبل دارای پوشه App_Code نیست، در Solution Explorer، روی نام وب سایت کلیک راست، و روی Add ASP.NET Folder ، و سپس روی App_Code کلیک کنید.

• روی پوشه App_Code راست کلیک و سپس روی Add New Item کلیک کنید.

• زیر Visual Studio installed templates، گزینه LINQ to SQL Classes را انتخاب کنید، و فایل را به Tasks.dbml تغییر نام دهید، و سپس روی Add کلیک کنید.

پنجره Object Relational Designer نمایش داده می شود.

• در Server Explorer، جدول TasksList را به پنجره Object Relational Designer درگ کنید.

• فایل Tasks.dbml را ذخیره کنید.

وقتی فایل را ذخیره می کنید، Visual Studio  دو فایل در پوشه App_Code زیر Tasks.dbml ایجاد می کند. فایل اول، Tasks.dbml.layout است؛ و فایل دوم، بسته به زبانی که هنگام ایجاد فایل Tasks.dbml انتخاب کرده اید، Tasks.designer.cs یا Tasks.designer.vb است،.

• در Solution Explorer، فایل Tasks.designer.cs یا Tasks.designer.vb را باز کنید.

دقت کنید که این کد حاوی کلاس هایی بنام TasksDataContext و TasksList است. کلاس TasksDataContext، نمایانگر بانک اطلاعاتی و کلاس TasksList، نمایانگر جدول بانک اطلاعاتی است. constructor بدون پارامتر کلاس TasksDataContext، کانکشن استرینگ را از فایل Web.config می خواند.

• فایل Web.config را باز کنید.

دقت کنید که رشته اتصال به بانک اطلاعاتی Tasks.mdf، در عنصر connectionStrings اضافه شده است.

• فایل کلاس، پنجره Object Relational Designer، و فایل Web.config را ببندید.

ایجاد و پیکر بندی کنترل LinqDataSource

حالا که یک جدول بانک اطلاعاتی و کلاس هایی دارید که نمایانگر موجودیت های بانک اطلاعاتی هستند، می توانید از کنترل LinqDataSource روی صفحه وب ASP.NET استفاده کنید تا به بانک اطلاعاتی دسترسی پیدا کنید.

• صفحه Default.aspx را باز کنید.

• به viewی Design، سوییچ کنید.

• یک کنترل LinqDataSource روی صفحه درگ کنید.

می تو انید پراپرتی ID را بصورت LinqDataSource1، ترک کنید.

• در پنل اسمارت تگ LinqDataSource Tasks، روی Configure Data Source کلیک کنید.

• در لیست Choose your context object، گزینه TasksDataContext انتخاب و سپس روی Next. کلیک کنید.

• در لیست Table، گزینه TasksLists(Table<TasksList>) را انتخاب و سپس روی Finish کلیک کنید.

• در منوی LinqDataSource Tasks، گزینه های Enable Delete، Enable Insert، و Enable Update را انتخاب کنید.

توجه داشته باشید که مجبور به تعیین هیچ database commands برای select کردن داده ها نیستید.

• صفحه را ذخیره کنید.

استفاده از کنترل های Data Source

در این بخش، کنترل هایی را به صفحه ای که از فایل کلاس های LINQ to SQL استفاده می کند، اضافه می کنیم، که جدول بانک اطلاعاتی به کلاس ها را map می کند. همچنین می توانید از کنترل LinqDataSource برای ایجاد data application پایه استفاده کنید.

می توانید یک کنترل ListView جهت نمایش داده ها از بانک اطلاعاتی SQL server، اضافه کنید. سپس می توانید یک کنترل DropDownList برای فیلتر کردن داده های اضافه کنید که در کنترل ListView ظاهر می شوند. در ادامه مقاله، باید کنترل ها را در کنترل UpdatePanel قراردهید تا بتوانید قابلیت های postback غیر همزمان را اضافه کنید.

نمایش داده ها با کنترل ListView

کنترل ListView برای نمایش داده ها در هر ساختار تکرارشونده مفید است، مانند کنترل های DataList و Repeater. اما کنترل ListView، برعکس این کنترل ها، ، عملیات های edit، insert، و delete و همچنین sorting و paging را ساپورت می کند.

می توانید یک کنترل ListView اضافه کنید که همه taskها را نشان می دهد. بعداً، می توانید یک لیست drop-down اضافه کنید که به شما اجازه فیلتر کردن داده ها را می دهد. کنترل ListView، به نمایش داده ها شکل می دهد و دکمه هایی را نشان می دهد که می توانند برای ویرایش و آپدیت کردن محتوا، یا قراردادن (insert) محتویات جدید مورد استفاده قرار گیرند.

اضافه کردن کنترل ListView به صفحه

• صفحه ای را که کنترل LinqDataSource را اضافه کرده اید، باز کنید.
• در تب Data در Toolbar، کنترل ListView را روی صفحه درگ کنید.
• در منوی ListView Tasks، در لیست Choose Data Source، گزینه LinqDataSource1 را انتخاب کنید.

این کار، ListView را به کنترل LinqDataSource، که قبلاً پیکربندی کرده اید، بایند (bind) می کند.

• در پنل اسمارت تگ LinqDataSource Tasks، روی Configure ListView کلیک کنید.
• در پنجره Configure ListView، گزینه های Enable Editing، Enable Inserting، Enable Deleting، و Enable Paging را انتخاب کنید.
• روی OK کلیک کنید.
• صفحه را ذخیره کنید.

اضافه کردن کنترل DropDownList جهت فیلتر کردن داده ها

می توانید داده هایی را که در کنترل ListView، از طریق ایجاد یک لیست drop-down نمایش داده می شود، فیلتر کنید - که به شما اجازه می دهد taskهایی را که قرار است نشان دهید، انتخاب کنید. مثلاً می توانید لیستی ایجاد کنید که یا taskهای فعال یا taskهایی را که تکمیل شده اند، نشان می دهد.

می توانید کد را در کنترل ListView قراردهید تا بطور اتوماتیک یک عبارت Where، بمنظور نمایش رکوردهایی که با selection کنترل DropDownList مچ هستند، ایجاد شود.

اضافه کردن یک کنترل جهت فیلتر کردن داده ها

• صفحه Default.aspx را باز کنید، و به ویووی Source سوییچ کنید.
• درون عنصر فرم و بالای کنترل ListView، مارک آپ های زیر را دنبال کنید:

• <span id="filter">
    Current List Filter: 
    <asp:DropDownList ID="DropDownList1" 
      AutoPostBack="true" 
      runat="server">
    <asp:ListItem Text="Active" Value="False" />
    <asp:ListItem Text="Completed" Value="True" />
    </asp:DropDownList>
  </span>
  <hr id="separator" />
  

  
  
• در کنترل LinqDataSource، پراپرتی AutoGenerateWhereClause را روی true تنظیم کنید، همانگونه که در مثلازیر نشان داده شده:

  <asp:LinqDataSource ID="LinqDataSource1" runat="server" 
    ContextTypeName="TasksDataContext" 
    TableName="TasksLists" 
    EnableDelete="True" 
    EnableInsert="True" 
    EnableUpdate="True" 
    AutoGenerateWhereClause="true" >
  

  
  
• مارک آپ زیر را به پارامترهای Where، بین تگ های opening و closing کنترل LinqDataSource اضافه کنید.

  <WhereParameters>
    <asp:ControlParameter 
      Name="isComplete" 
      ControlID="DropDownList1" 
      Type="Boolean" />
  </WhereParameters>
  

  
  
• صفحه را ذخیره کنید.

حالا می توانید صفحه را تست کنید تا مطمئن شوید داده هایی را که انتخاب کرده اید، نمایش می دهد.

تست کردن صفحه

• CTRL و F5 را جهت نمایش صفحه در مرورگر فشار دهید.
• Completed را از لیست drop-down انتخاب کنید.

شما فقط آن taskها را خواهید دید که بصورت complete مارک خورده اند.

اضافه کردن قابلیت AJAX به صفحه

در این بخش، جهت فعال کردن ویژگی هایAJAX ، یک کنترل به صفحه اضافه می کنیم. سپس یک کنترل UpdatePanel به صفحه اضافه می کنیم، که اجازه اجرای taskها را در کنترل ListView، بدون postback کامل صفحه، می دهد.

اضافه کردن کنترل ScriptManager

برای استفاده از هر ویژگی ASP.NET AJAX از قبیل کنترل UpdatePanel، باید یک کنترل ScriptManager به صفحه اضافه کنید.

• 1. صفحه Default.aspx را باز کنید، و به ویووی Source سوییچ کنید.
• 2. در تب AJAX Extensions در toolbox، روی کنترل ScriptManager راست کنید تا آن را به صفحه درون عنصر فرم اضافه کنید.

قراردادن کنترل ListView درون کنترل UpdatePanel

• در صفحه Default.aspx، مارک آپ زیر را بلافاصله بعدا از باز کردن تگ <form>اضافه کنید:

  <asp:UpdatePanel ID="UpdatePanel1" runat="server">
  <ContentTemplate>
  

• کد زیر را دقیقاً قبل از بستن تگ </form> اضافه کنید:

  </ContentTemplate>
  </asp:UpdatePanel>
  

این کد، یک کنترل UpdatePanel، اطراف کنترل ListView و کنترل DropDownList قرار می دهد.

• صفحه را ذخیره کنید.

حالا می توانید دوباره صفحه را تست کنید.

تست کردن صفحه

• CTRL و F5 را جهت نمایش صفحه در مرورگر فشار دهید.

توجه داشته باشید که وقتی Active یا Completed را از list filter انتخاب می کنید، postback کامل اتفاق نمی افتد و کنترل ListView، لیست آپدیت شده ای از داده ها، بدون flicker، را نمایش می دهد.

خلاصه

این مقاله چگونگی اضافه کردن ListView به صفحه را با کنترل LinqDataSource، جهت اضافه کردن (add)، اصلاح (modify)، و حذف taskها از بانک اطلاعاتی به شما نشان داد. سپس یاد گرقتید چگونه قابلیت AJAX را با استفاده از کنترل UpdatePanel، اضافه کنید.